Το ότι η χώρα έχει επηρεαστεί δραματικά από την κρίση είναι σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας αποτελεί καθημερινό βίωμα της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών της χώρας. Ότι η κρίση είναι και πολιτική, είναι εξαιρετικά εμφανές από τον κατακερματισμό του πολιτικού σκηνικού, αλλά και τις τρομακτικές ομοιότητες που παρουσιάζει η πολιτική συμπεριφορά των διαφόρων, παραδοσιακών ή μη ή νεοφυών (αντικειμενικά ή κατά δήλωση τους) κομματικών σχηματισμών.
Το ότι η κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα είναι κατά κύριο λόγο το αποτέλεσμα του ιδιότυπου ελληνικού κρατισμού – κρατικοδίαιτου καπιταλισμού που λειτουργούσε ως ΚΛΕΙΣΤΟ σύστημα εδραζόμενο στη διαπλοκή – συνδιαλλαγή πολιτικών και επιχειρηματικών, συντεχνιακών και συνδικαλιστικών συμφερόντων με κοινό παρονομαστή την κυριαρχία, έμμεση ή άμεση του κράτους, σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας με τη δημιουργία μονοπωλίων και ολιγοπωλίων, είναι κάθε άλλο παρά αποδεκτό ως συμπέρασμα.
Ενός κράτους εκκωφαντικά αναποτελεσματικού, αντιπαραγωγικού, ανοργάνωτου, πλαδαρού, σπάταλου. Ενός κράτους που μέχρι λίγα χρόνια δεν γνώριζε ούτε πόσους υπαλλήλους απασχολούσε και πλήρωνε. Ενός κράτους που σε όλες τις περιπτώσεις ήταν ο (εγκληματικά) αδαής και καλόβολος πελάτης (εντός και εκτός εισαγωγικών) ιδιωτικών συμφερόντων.
Παρόλα αυτά όμως, τόσο το πολιτικό σύστημα αλλά και η κοινωνία εμφορούνται ακόμη από την ισχυρή επιθυμία (σε ορισμένες περιπτώσεις, μανία) για τη διατήρηση της κυρίαρχης θέσης του κρατισμού σε σημείο που η χώρα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η «Βόρεια Κορέα της Ευρώπης». Και αυτό ισχύει τόσο για τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν (ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ των πολιτών) τα τελευταία 30 χρόνια όσο και για αυτά που ελπίζουν σύντομα να κυβερνήσουν (ΣΥΡΙΖΑ).
Φυσικά το ίδιο ισχύει για την ελληνική κοινωνία. Μία κοινωνία που τα τελευταία 30 χρόνια γαλουχήθηκε (από το πολιτικό σύστημα) με την πεποίθηση ότι η πρόσληψη στο δημόσιο δεν ήταν απλώς «κοινωνικό όνειρο», αλλά το εισιτήριο για τη «δια επαγγελματικού βίου» αλλά και για τη μετά από αυτόν εξασφάλιση. Κατά συνέπεια, όσο μεγαλύτερο ήταν το κράτος σε τόσο πιο πολλούς καλλιεργούνταν και «πωλούνταν» η ελπίδα της πρόσληψης. Το αντάλλαγμα; Μα φυσικά η ψήφος. Για αυτό τον λόγο είχαν διατυπωθεί οι θεωρήσεις του τύπου τα «δικά μας τα παιδιά», «τα δικά τους τα παιδιά», κ.λπ.
Πάρτε για παράδειγμα το λιμάνι του Πειραιά. Η παραμονή του υπό δημόσιο έλεγχο αποτελεί απαίτηση πολλών, παρά το γεγονός ότι πριν την ενεργοποίηση σε μέρος αυτού της κινεζικής COSCO ήταν… απλώς ανύπαρκτο στον παγκόσμιο χάρτη της παγκόσμιου εμπορίου. Φυσικά, η ανυπαρξία του ήταν αποτέλεσμα της διαχείρισης του από το κράτος.
Φυσικά, στον χώρο της ουτοπίας, οι υποψήφιοι δημοτικοί άρχοντες του Πειραιά, κάθε απόχρωσης, οι οποίοι αρνούνται την ιδιωτικοποίησή του και προκρίνουν τη διαχείριση του από τον δήμο. Όλοι αυτοί αρνούνται να αντιληφθούν το προφανές: το λιμάνι του Πειραιά μετατρέπεται σε κύριο παγκόσμιο διαμετακομιστικό κέντρο γιατί ένας από τους μεγαλύτερους δρώντες στην παγκόσμια οικονομία και εμπόριο, η Κίνα, έχει αποκτήσει συμφέροντα σε αυτό. Τόσο απλά.
Άλλο παράδειγμα αντίληψης της λειτουργίας του κράτους, αλλά κατά την ελληνική θεώρηση, είναι το γνωστό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», αλλά πριν τις εκλογές φυσικά θα συμπληρώναμε εμείς. Που υπάρχουν τα λεφτά; Μα κάπου μέσα στο «κλειστό» σύστημα και «εμείς που είμαστε ικανοί θα τα βρούμε και θα κάνουμε τη σωστή αναδιανομή τους στις κοινωνικές ομάδες» (το κράτος-πατέρας). Φυσικά, όταν το κράτος, για την ακρίβεια όμως το κόμμα που σε μια δεδομένη περίοδο το διαχειρίζεται, «μοιράζει» λεφτά, τότε διασφαλίζει με τον καλύτερα αποτελεσματικό τρόπο ψήφους που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για τη διατήρηση του στην εξουσία. Η εξίσωση είναι απλή και δοκιμασμένη στην πράξη (τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα).
Η ίδια λογική του υπερ-κυρίαρχου κράτους χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά του απέναντι στους υπηκόους του. Πάρτε για παράδειγμα το μακρύ χέρι της εφορίας και γενικότερα του δημοσίου. Με τους προηγούμενους αλλά και τους πιο πρόσφατους «φετφάδες» της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, το κράτος κατάσχει κατά βούληση και χωρίς δικαστικές αποφάσεις, φορολογεί ασύστολα και τα πάντα, παρακολουθεί και καταγράφει τα πάντα, θέτει τους φορολογούμενους σε ομηρία με τη συσσώρευση χρεών προς την εφορία (οι φοροδιαφεύγοντες και φορο-αποφεύγοντες φυσικά δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, έχουν λάβει τα μέτρα τους!) και φυσικά εξαφανίζει στη μεγάλη μαύρη τρύπα που το ίδιο αποτελεί, δισεκατομμύρια ευρώ, πρωτίστως για να συντηρήσει τον εαυτό του και να παράσχει τις όποιες υπηρεσίες χαμηλής ποιότητας.
Ταυτόχρονα όμως διασφαλίζει για τον εαυτό του το ρόλο του προνομιακού πιστωτή («πληρώνω όποτε θέλω και να είσαι ευγνώμων για αυτό»). Το αστείο είναι ότι έγινε μεγάλη φασαρία για τηνπρόταση Γλέζου περί εσωτερικού αναγκαστικού δανεισμού λες και υπάρχει διαφορά με τη σημερινή κατάσταση, όπου ο εσωτερικός αναγκαστικός δανεισμός υλοποιείται μέσω τηςκαταιγιστικής επιβολής φόρων.
Κατά την άποψη μας, η θέση για τη διατήρηση και επέκταση του ρόλου του κράτους στην ουσία αποσκοπεί στη διατήρηση του προαναφερθέντος ΚΛΕΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΑΡΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, το ελληνικό έκδοχο της Βόρειας Κορέας. Φυσικά, αυτό δεν ομολογείται, αλλάκαλύπτεται από τα συνήθη ελληνικά ιδεολογικά φληναφήματα, τον ελληνοκεντρισμό και την ελληνική ιδιαιτερότητα, τις μεγαλόστομες, αλλά κενές περιεχομένου διακηρύξεις, τις ιδεοληψίες και τη θεωρητικολογία. Αυτά δηλαδή που ως θεωρητικό επικάλυμμα γονάτισαν τη χώρα και την έφθασαν μέχρι εδώ και φυσικά έδωσαν σχοινί τους δανειστές για μας «πιάσουν από τον λαιμό».
Και αυτό σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία και κοινωνία, όπου η χώρα για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της θα πρέπει να αναζητήσει και παγιώσει τον ρόλο της στον ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΤΑΜΕΡΙΣΜΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ. Αυτό όμως εύκολα λέγεται αλλά δύσκολα επιτυγχάνεται, καθώς εκτός όλων των άλλων απαιτεί όραμα, γνώση των συνθηκών, σχεδιασμό και προγραμματισμό.
Αντίθετα, η εκδοχή της Βορείου Κορέας όπου οι «πεφωτισμένες» ηγεσίες στηριγμένες στις λαϊκές δυνάμεις θα δημιουργήσουν στην Ελλάδα το ιδανικό είναι πολύ πιο εύκολο. Χώρια που έχει αποδειχθεί και αποτελεσματικό. Εξάλλου, ο λογαριασμός έρχεται με κάτι δεκαετίες καθυστέρηση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου