Η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει…

Ο μικρός ήταν πολύ κακόκεφος.

Κλείστηκε στο δωμάτιο κι άρχισε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα ν΄αναποδογυρίζει. Τις ζωγραφιές από τον τοίχο ξεκολλούσε κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε.




-Θεέ μου… είπε η μαμά τι έχεις πάθει;

-Είμαι ένας ανάποδος και γκρινιάρης μικρός και κανείς δεν με αγαπάει ..είπε ο μικρός.

-Μικρέ μου… είπε η μαμά όπως και να΄σαι,εγώ πάντα θα σ΄αγαπώ.

-Κι αν ήμουνα αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες και θα μ΄ αγαπούσες; ..ρώτησε ο μικρός.

-Φυσικά ..είπε η μαμά.

Εγώ θα σ΄ αγαπώ ότι κι αν γίνει.

-Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο, πάλι θα μ΄αγαπούσες,πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες;

-Φυσικά..είπε η μαμά.

Εγώ θα σ΄ αγαπώ ότι κι αν γίνει.

-Ότι κι αν γίνει; ..είπε ο μικρός και χαμογέλασε.

Κι αν ήμουνα κροκόδειλος;

-Θα σε αγκάλιαζα και θα σε αγαπούσα και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα..είπε η μαμά.

-Χαλάει ποτέ η αγάπη; ..ρώτησε ο μικρός.

Λυγίζει άραγε και σπάει;

Κι αν ναι,μπορείς άραγε να την κολλήσεις,να τη φτιάξεις κι να τη χτίσεις;

-Α, δεν ξέρω ..είπε η μαμά …το μόνο που ξέρω είναι ότι θα σ΄ αγαπώ για πάντα.

Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε, θα μ΄αγαπάς ακόμη; ..είπε ο μικρός.

Θα υπάρχει ακόμα η αγάπη;

Η μαμά πήρε στην αγκαλιά της τον μικρό και κοίταξαν μαζί από το παράθυρο τον ουρανό.

Το φεγγαράκι έφεγγε ψηλά και τ΄αστεράκια ήταν φωτεινά.

-Κοίτα, μικρέ, τ΄αστεράκια πως λάμπουνε στον ουρανό.

Ξέρεις πως πολλά απ΄αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια;

Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό;

Η αγάπη είναι σαν τ΄ αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει και πάντα φωτίζει.



lllazaros.blogspot.gr