Γιατι φταιω. Φταιω που «δεν συνεμορφωθην προς τας υποδειξεις» της εργοδοσιας. Μια αρνηση, ρε παιδι μου, αυτο το κοριτσι, να προσαρμοστει στην αγορα…
Κι υστερα εχεις την αλλη θεωρια: Εσυ δεν το διαλεξες; Ποιος σου ειπε να μην υπογραψεις τη νεα συμβαση γαλερας; Οι αλλοι, που τη δεχτηκαν, ηταν τιποτα λιγοτερο απο σενα; Τωρα εχουν τη δουλιτσα τους και τα κουτσοβολευουν. Εσυ κατσε σπιτι και βριζε το συστημα, αχρηστη.
Εσυ εχεις την πολυτελεια να το παιζεις επανασταση φαση, αλλωστε. Ο μπαμπας σου εχει δουλεια. Αλλιως θα σου “λεγα πού θα ησουν.
Και καθε μερα θυμωνεις παραπανω. Θυμωνεις με τον εαυτο σου, μ” αυτους που σε εχουν χεσμενη, μ” αυτους που δε βρισκεις στις πορειες, με το αδικο, με το παραλογο.
Και ντρεπεσαι να κυκλοφορεις με τα ψωνια του σουπερ μαρκετ, εστω κι αν δεν τα πληρωσες εσυ αλλα ο πατερας σου που δουλευει ακομα.
Ντρεπεσαι να κοιταξεις τον αστεγο στην πλατεια, ντρεπεσαι να τον βοηθησεις, γιατι ακριβως θα μπορουσες να εισαι εσυ στη θεση του. Κατεβαζεις μια κουβερτα κρυφα.
Και απελπιζεσαι. Ακομα κι αν ενδωσεις τελικα σε νεα σκλαβια, με το ΚΕΚ για νταβατζη, δε θα μπορεις να ψωνισεις εσυ για το σπιτι. Θα χαιρεσαι που εχεις για τσιγαρα.
Και ντρεπεσαι ξανα. Ο αστεγος, ειπαμε, ηλιθια. Εσενα ποιο ειναι το προβλημα σου; Δεν μπορεις να ανεξαρτητοποιηθεις; Δεν πεινας και δεν κρυωνεις, σκασε!
Και θυμωνεις ξανα. Οχι, ρε φιλε, δε θα κυνηγαω την επιβιωση, τη ζωη θα κυνηγαω. Μου τη χρωστανε. Εγω δε χρωσταω, αυτοι χρωστανε. Τις ζωες μας, οχι λεφτα.
Σκατα, παω για υπνο. Οχι οτι θα “χω τιποτα να κανω κι αυριο. Θα βγω να περπατησω, αν δε βρεχει. Θα πιω εναν καφε με τα κοριτσια της Αλληλεγγυης.
Μεθαυριο θα παω στην πορεια. Μονο στις πορειες δε νιωθω πως θελω να χτυπησω το κεφαλι μου στον τοιχο. Διπλα στο συντροφο, οταν φωναζουμε μαζι. Μονο τοτε εχω ελπιδα.
Για λιγο, μεχρι να ξαναπαρω μονη το τρολεϊ για το σπιτι.
Μαρία , 25 χρ. , Αττική
contraseolous.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου