Διάβασέ το, πριν το κατεβάσουν...

Την αφορμή για τις σημερινές σκέψεις, μου τις έδωσε αυτό το βίντεο που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες στο Youtube.

Το βίντεο δείχνει κάποια στιγμιότυπα από μια δημόσια συζήτηση κάπου στη Γερμανία, όπου είναι προσκεκλημένος ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.
Την τοποθέτηση του κ. Σημίτη διακόπτει η παρέμβαση μιάς νεαρής αγανακτισμένης κοπέλας, η οποία σηκώνεται και on camera τα χώνει σε άψογα γερμανικά στον πρώην Πρωθυπουργό, για το μερίδιο της ευθύνης του στην πολιτική που έφερε την Ελλάδα σε αυτή την άσχημη δημοσιονομική κατάσταση.
Λίγο πριν τελειώσει το βίντεο η κοπέλα ακούγεται να δηλώνει: «Αν λοιπόν σας ενδιαφέρει πώς μπορεί η Ελλάδα να επαναπροσδιοριστεί, τότε θα έπρεπε αντί να διοργανώνετε πάνελ με τον Κ. Σημίτη, να δραστηριοποιηθείτε ώστε να πέσει αυτό το αυταρχικό καθεστώς».
Υποθέτω πως οι περισσότεροι θα χάρηκαν με τα λόγια της κοπέλας.
Προσωπικά όμως, σκέφτηκα πικρόχολα κάποια άλλα πράγματα και εξηγούμαι.
Κοπελιά μου, τον κύριο Σημίτη δεν μας τον επέβαλε καμμία εξωτερική δύναμη.
Δεν μας τον έφεραν οι Illuminati και οι εξωγήινοι.
Ο Σημίτης δεν μας προέκυψε ως μεταμφιεσμένο κακό νεφελίμ.
Ο ελληνικός λαός τον εμπιστεύτηκε και τον ψήφισε.
Για να είμαστε ακριβείς, τον ψήφισε δύο φορές, την πρώτη μετά το φιάσκο των Ιμίων και τη δεύτερη καταμεσίς του σκανδάλου της φούσκας του Χρηματιστηρίου.
Τα λέω σωστά;
Όσο για το «αυταρχικό καθεστώς» που μας κυβερνάει τώρα, χρειάζεται μήπως να ξανα-θυμηθούμε ότι εκλέχθηκε δημοκρατικά μόλις πέρυσι το καλοκαίρι, για να εφαρμόσει ακριβώς αυτά που υποσχέθηκε, τη συνέχιση δηλαδή της πολιτικής των μνημονίων;
Αν οι επιλογές του λαού είναι λανθασμένες, τότε είτε ο λαός πλανιέται και κάνει συνέχεια λάθη ή το δημοκρατικό πολίτευμα μέσα από το οποίο εκλέγονται οι κυβερνώντες, δεν είναι σωστό.
Έτσι και αρχίσουμε όμως να φορτώνουμε τα λάθη μας στη δημοκρατία όπως κάνουν μερικοί, τότε λυπάμαι, αλλά μπαίνουμε σε σκοτεινά μονοπάτια σκέψεων και απόψεων.
Όσο για την πλάνη και εξαπάτηση του λαού που επικαλούνται κάποιοι άλλοι, ασφαλώς και δεν στέκει σαν τη μόνη δικαιολογία για όλα τα κακώς κείμενα σ’ αυτό τον τόπο και κυρίως για τους πολιτικούς ηγέτες του. 
Τα τελευταία χρόνια αρκετοί, ανάμεσά τους και διανοούμενοι όπως ο Χρήστος Γιανναράς ή ο Στέλιος Ράμφος, έχουν αποπειραθεί να ερμηνεύσουν τα αίτια της κατάπτωσης του πολιτικού και του οικονομικού συστήματος στην Ελλάδα.
Πολλές αλήθειες έχουν ειπωθεί και όλο και περισσότεροι πλέον μιλούν για την κομματοκρατία, για την οικογενειοκρατία και τελευταία κάποιοι ανέλυσαν και την χρεοκρατία (Debtocracy).
Επιτρέψτε μου όμως να αναφερθώ και να εστιάσω σε ένα άλλο είδος «κρατίας», τη μετριοκρατία.
Οι κακοί πολιτικοί είναι προϊόντα επιλογών μέτριων ψηφοφόρων. 
Δυστυχώς, φαίνεται ότι η πλειονότητα των πολιτών (εμού συμπεριλαμβανομένου), περιστρέφεται ποιοτικά γύρω από το μέσο όρο, της «χρυσής μετριότητας».
Κατά τη διάρκεια των εκλογών η πλειονότητα αυτή μετατρέπεται σε πλειοψηφία που εκλέγει τις κυβερνήσεις.
Αναρωτιούνται βέβαια κάποιοι: «Μα πού είναι οι άριστοι και ικανοί να βγουν μπροστάρηδες και να οδηγήσουν τον τόπο;».
Εδώ δύο τινά συμβαίνουν.
Οι άριστοι είναι ελάχιστοι σε αριθμό, αλλά και αυτοί οι λίγοι  θα προτιμήσουν να ασχοληθούν με κάτι αποδοτικό και οφέλιμο για τους ίδιους, παρά να εκτεθούν στην πολιτική και στην κρίση των μετρίων.
Είναι τόσο απλό.
Δεν έχουν κανένα νόημα λοιπόν οι κραυγές και ψίθυροι περί χούντας που μας κυβερνάει, ούτε θα έπρεπε να χειροκροτούμε κάθε φορά που χλευάζονται  -εκ των υστέρων- οι ανεπαρκείς πολιτικοί.
Καλό θα ήταν να ασκήσουμε αυτοκριτική στις επιλογές μας, φροντίζοντας παράλληλα να αποδράσουμε εμείς οι ίδιοι από τον πάτο και το τέλμα της μετριοκρατίας.
Σε μια κοινωνία όπου οι άριστοι είναι λίγοι, αυτοί που θα ηγηθούν θα είναι μέτριοι και ολίγιστοι.


πηγή