Η μεγαλύτερη «φούσκα» της υφηλίου. Πώς το χρηματοπιστωτικό σύστημα κρατάει ομήρους λαούς και κυβερνήσεις με χρεόγραφα και... αέρα κοπανιστό.
Η μεγαλύτερη «φούσκα» της υφηλίου ακούει στο όνομα «παγκόσμιο χρέος», με τα νέα στοιχεία να δείχνουν ότι εκτοξεύθηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
Οι αριθμοί σοκάρουν, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), το παγκόσμιο χρέος ξεπέρασε πλέον τα 100.000.000.000.000 δολάρια! Τα μηδενικά ζαλίζουν και όλοι αντιλαμβάνονται πλέον, ότι το αέναο παγκόσμιο χρέος είναι η «θηλιά» στο λαιμό των λαών, καθώς κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί κάποια στιγμή να αποπληρωθεί.
Το 2007 το χρέος άγγιξε τα 70 τρισ. δολάρια για να εκτοξευτεί στα 100 τρισ. δολάρια στα μέσα του 2013.
Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών ο κυριότερος λόγος της απότομης αύξησης ήταν οι μεγάλες εκδόσεις ομολόγων, αλλά και τα προγράμματα διάσωσης τραπεζών και τόνωσης της οικονομικής ανάπτυξης. Ένα χρέος λοιπόν, που μεταφέρεται από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, στις πλάτες των πολιτών.
Πρόκειται για έναν τρόπο «ομηρίας», υπό τη σκιά ενός υπέρογκου χρέους που κανείς δεν γνωρίζει σε ποιόν χρωστά και κατ' επέκταση ποιος κινεί τα νήματα σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και οικονομία. Ο δανειστής πάντα έχει τον τελευταίο λόγο, κάτι το οποίο γνωρίζει καλά και η Ελλάδα.
Τα χρεόγραφα και οι εγγυήσεις που εκδίδουν οι κυβερνήσεις είναι στην πράξη ..αέρας κοπανιστός, αφού δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικό χρήμα.
Τρανό παράδειγμα, το ελληνικό χρέος. Τα ποσά που έρχονται από τις δόσεις της τρόικα, δεν περνούν καν από τη χώρα. Το ευρωσύστημα απλώς, μεταφέρει τα ποσά στους πιστωτές της χώρας, τη μέρα πριν την αποπληρωμή ενός ομολόγου που λήγει. Οι τράπεζες από την πλευρά τους, μόχλευαν τα χρήματα, δημιουργώντας μια «φούσκα» που τελικά έσπασε και δημιούργησε ένα ντόμινο εξελίξεων και χρέους.
Ενδεικτικά, από τα στοιχεία προκύπτουν και κάποια βασικά ερωτήματα:
*Πώς δημιουργήθηκε ένα παγκόσμιο χρέος 100 τρις ευρώ;
*Ποιοι έχουν «φεσωθεί» και ποιοι το έχουν στα χέρια τους;
*Πώς μπορεί να πληρωθεί ένα χρέος, όταν το παγκόσμιο ΑΕΠ το 2012, σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, άγγιζε τα 72,44 τρις ευρώ;
Το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης του χρέους δημιουργήθηκε μετά το 2007, όταν δηλαδή «έσκασε» το χρηματοπιστωτικό σύστημα στις ΗΠΑ και οι κυβερνήσεις κλήθηκαν να «καλύψουν» τις τράπεζες. Τα χρεόγραφα που εκδίδουν λοιπόν, οι κυβερνήσεις αγοράζονται από επενδυτές και επενδυτικούς ομίλους, τα οποία και ανταλλάσσουν τη μέρα της λήξης τους, με τα επιτόκια δανεισμού να δημιουργούν νέο χρέος και συνεπώς το παγκόσμιο χρέος να διογκώνεται συνεχώς από τη μια και από την άλλη να μην αποπληρώνεται.
Με τον τρόπο αυτό οι κυβερνήσεις έφτασαν να έχουν συνολικά χρέη 43 τρις δολαρίων, ποσό αυξημένο κατά 80% σε σύγκριση με τα μέσα του 2007.
Την ίδια ώρα, ο διατραπεζικός δανεισμός μειώθηκε από τα 22,7 τρις δολάρια, στο τέλος Μαρτίου του 2008, στα 17 τρις δολάρια στο τέλος του Σεπτεμβρίου του 2013. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σταμάτησαν να δανείζουν και να δανείζονται, στηριζόμενα πλέον στις κυβερνήσεις και στα προγράμματα που υλοποιούν οι κεντρικές τράπεζες.
Αυτό που επισημαίνει η Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών στην έκθεσή της, είναι ότι η απομόχλευση του χρηματοπιστωτικού τομέα ήταν ο κύριος λόγος για την υποτονική ανάπτυξη των διεθνών σύγκριση με τις εγχώριες αγορές χρέους.
Όλη αυτή η διαδικασία έχει και μια άλλη βασική παράμετρο: Ένα μη βιώσιμο και συνεχώς αυξανόμενο χρέος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση της συστήματος. Από τη στιγμή που το σχεδόν μισό χρέος της υφηλίου βρίσκεται ή και μεταφέρθηκε τα τελευταία χρόνια στα χέρια των κυβερνήσεων, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι αποπληρωτές του δεν είναι άλλοι ..από τους πολίτες!
Οι αριθμοί σοκάρουν, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), το παγκόσμιο χρέος ξεπέρασε πλέον τα 100.000.000.000.000 δολάρια! Τα μηδενικά ζαλίζουν και όλοι αντιλαμβάνονται πλέον, ότι το αέναο παγκόσμιο χρέος είναι η «θηλιά» στο λαιμό των λαών, καθώς κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί κάποια στιγμή να αποπληρωθεί.
Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών ο κυριότερος λόγος της απότομης αύξησης ήταν οι μεγάλες εκδόσεις ομολόγων, αλλά και τα προγράμματα διάσωσης τραπεζών και τόνωσης της οικονομικής ανάπτυξης. Ένα χρέος λοιπόν, που μεταφέρεται από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, στις πλάτες των πολιτών.
Πρόκειται για έναν τρόπο «ομηρίας», υπό τη σκιά ενός υπέρογκου χρέους που κανείς δεν γνωρίζει σε ποιόν χρωστά και κατ' επέκταση ποιος κινεί τα νήματα σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και οικονομία. Ο δανειστής πάντα έχει τον τελευταίο λόγο, κάτι το οποίο γνωρίζει καλά και η Ελλάδα.
Τρανό παράδειγμα, το ελληνικό χρέος. Τα ποσά που έρχονται από τις δόσεις της τρόικα, δεν περνούν καν από τη χώρα. Το ευρωσύστημα απλώς, μεταφέρει τα ποσά στους πιστωτές της χώρας, τη μέρα πριν την αποπληρωμή ενός ομολόγου που λήγει. Οι τράπεζες από την πλευρά τους, μόχλευαν τα χρήματα, δημιουργώντας μια «φούσκα» που τελικά έσπασε και δημιούργησε ένα ντόμινο εξελίξεων και χρέους.
Ενδεικτικά, από τα στοιχεία προκύπτουν και κάποια βασικά ερωτήματα:
*Πώς δημιουργήθηκε ένα παγκόσμιο χρέος 100 τρις ευρώ;
*Ποιοι έχουν «φεσωθεί» και ποιοι το έχουν στα χέρια τους;
*Πώς μπορεί να πληρωθεί ένα χρέος, όταν το παγκόσμιο ΑΕΠ το 2012, σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, άγγιζε τα 72,44 τρις ευρώ;
Με τον τρόπο αυτό οι κυβερνήσεις έφτασαν να έχουν συνολικά χρέη 43 τρις δολαρίων, ποσό αυξημένο κατά 80% σε σύγκριση με τα μέσα του 2007.
Την ίδια ώρα, ο διατραπεζικός δανεισμός μειώθηκε από τα 22,7 τρις δολάρια, στο τέλος Μαρτίου του 2008, στα 17 τρις δολάρια στο τέλος του Σεπτεμβρίου του 2013. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σταμάτησαν να δανείζουν και να δανείζονται, στηριζόμενα πλέον στις κυβερνήσεις και στα προγράμματα που υλοποιούν οι κεντρικές τράπεζες.
Αυτό που επισημαίνει η Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών στην έκθεσή της, είναι ότι η απομόχλευση του χρηματοπιστωτικού τομέα ήταν ο κύριος λόγος για την υποτονική ανάπτυξη των διεθνών σύγκριση με τις εγχώριες αγορές χρέους.
Όλη αυτή η διαδικασία έχει και μια άλλη βασική παράμετρο: Ένα μη βιώσιμο και συνεχώς αυξανόμενο χρέος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση της συστήματος. Από τη στιγμή που το σχεδόν μισό χρέος της υφηλίου βρίσκεται ή και μεταφέρθηκε τα τελευταία χρόνια στα χέρια των κυβερνήσεων, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι αποπληρωτές του δεν είναι άλλοι ..από τους πολίτες!
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου