Λίγα λόγια για τον έρωτα ...

Γράφει, η Κωνσταντίνα Μπούρη.


Τι είναι αυτό που μας κρατά ερωτευμένους και μετά από τις απογοητεύσεις;

Γιατί κάθε πληγή που μας προξενεί ένα πρόσωπο που αγαπάμε, κρατά μόνο λίγο και γιατρεύεται με ένα χαμόγελο;

Σε τι είδους πλάνη πέφτουμε ξανά και ξανά;



Πόσους κύκλους πρέπει να κάνουμε, για να φύγουμε μακριά από κάτι που μας σκοτώνει;

Μας σκοτώνουν τα έντονα συναισθήματα, θα έλεγε κανείς. Δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε, δεν μπορούμε να τα μετριάσουμε, δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε….τα αφήνουμε..τα αφήνουμε και μας τρώνε την ψυχή.

Το ίδιο πρόσωπο μας κάνει να κλαίμε και να γελάμε. Πόσες οξύμωρες στιγμές, πόσες μεταπτώσεις και να που πάλι εκεί γυρνάμε, λες και για αυτό φτιαχτήκαμε, λες και γεννηθήκαμε με έναν και μόνο προορισμό: να ερωτευτούμε με όλο μας το είναι και το είναι αυτό, να το αφήσουμε να εξυψωθεί από τον έρωτα.

Αυτή την εξύψωση αναζητούμε, που τη ζούμε μια φορά με τον πιο ξεχωριστό τρόπο ο καθένας. Ένα «φτιάξιμο» κυνηγούμε. Το πρώτο, το παρθενικό «φτιάξιμο» του ναρκωτικού του έρωτα.

Για αυτό και μόνο αντέχουμε. Απογοητεύσεις και προδοσίες.

Είμαστε φτιαγμένοι να αντέχουμε, γιατί είμαστε φτιαγμένοι να ερωτευόμαστε, είμαστε φτιαγμένοι να ερωτευόμαστε το πρώτο «φτιάξιμο» του έρωτα, εκείνες τις πρώτες υπέροχες στιγμές, όπου το παυσίπονο χαρωπό του σκίρτημα ρέει στις φλέβες μας. Για εκείνες τις πρώτες στιγμές αντέχουμε, για εκείνες τις πρώτες στιγμές γελάμε, για εκείνες τις πρώτες στιγμές δακρύζουμε και εκείνες τις πρώτες στιγμές έχουμε χαράξει σε ψυχή και μυαλό.

Και κρατιόμαστε εκεί ερωτευμένοι, ερωτευμένοι με ερωτεύσιμα και αξιέραστα πλάσματα, πλάσματα ιδανικά ή απλώς εξιδανικευμένα, πλάσματα που για εμάς είναι ο κόσμος. Και όπως όλα τα πράγματα, έτσι και ο δικός μας κόσμος είναι φωτεινός και σκοτεινός…ίσως περισσότερο σκοτάδι να μας περιτριγυρίζει, μα εμείς για μια αχτίδα ζούμε και την αχτίδα βλέπουμε, σαν τον πρωινό ήλιο.


πηγή