Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Οι ιδέες καθυστερούν εν σχέσει με το είναι, έγραφε ο Μαρξ πριν από 150 χρόνια. Καθυστερούν λόγω διανοητικής «αδράνειας», αυτοπροστασίας του ψυχισμού, όταν είναι να αφομοιώσει
δυσάρεστες, καταστροφικές ειδήσεις, ιδιοτέλειας.
‘Όταν η πραγματικότητα είναι πολύ άσχημη, η καταστροφή μοιάζει πλήρης, η προοπτική μαύρη, δεν θέλουμε να την παραδεχτούμε, «ελίτ» και κοινωνία. Ζούμε μια εποχή καταστροφής του ελληνισμού, που μπορεί να οδηγήσει στο τέλος της ύπαρξής μας ως συγκροτημένου έθνους, της ελευθερίας μας, των δύο κρατών μας (Ελλάδας και Κύπρου), ούτε θέλουμε όμως, ούτε μπορούμε να το πιστέψουμε.
Κυττάω τον ηλικιωμένο κύριο που μαζεύει μεταλλικά κουτιά από τους κάδους στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής και τον άλλο που με κυττάει βουρκωμένος από ένα παγκάκι, σαν παιδί που ζητάει αποκούμπι και βοήθεια. Θυμάμαι την εποχή που παρακολουθούσα την κατάρρευση της Σοβιετικής ‘Ενωσης και το «κοινωνικό ολοκαύτωμα» που τη συνόδευσε. Και τότε κανείς δεν πίστευε ότι μια τόσο ισχυρή, παρά τα όποια προβλήματά της, υπερδύναμη, διαλυόταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Το γεγονός ότι κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσε όντως να διαλυθεί η ΕΣΣΔ, ήταν ένας βασικός λόγος που τελικά διαλύθηκε. Από την άποψη αυτή είναι προτιμότερος ο «καταστροφισμός» από μια ανόητη και αβάσιμη αισιοδοξία, υπό τον όρο βέβαια ότι καταλήγει σε δράση για να αποφύγει κανείς το κακό.
Θυμάμαι το ραντεβού πούχα με έναν πολιτικό της αριστεράς, το καλοκαίρι του ‘12. Περίμενα μαζί με έναν συνεργάτη του για να του μιλήσω. Αυτός σιγοσφύριζε ένα τραγουδάκι. Γύρισα και τούπα: «Καλά, τι είναι αυτό με τις αυτοκτονίες; Πάλι βούτηξε ένας δικηγόρος από την Απόλλωνος, στην Πλάκα». Με κύτταξε, σταμάτησε προς στιγμήν να σφυρίζει, δεν είπε τίποτα. Μισό λεπτό αργότερα ξανάρχισε το σιγοσφύριγμα. Στον κόσμο της, η πολιτική μας τάξη διαλέγει να ζει στην πραγματικότητα που την βολεύει, δεν «θέλει να διαχειρισθεί μια καταστροφή», αλλά το τι διαχειρίζεται κανείς δεν μπορεί να το διαλέξει.
Να δείτε τον έξοχο «Ομάρ» από την Παλαιστίνη στους κινηματογράφους. Είναι ένα καταπληκτικό μάθημα για το πώς υπάρχει πάντα, και στις δυσκολότερες καταστάσεις, τουλάχιστον μία αξιοπρεπής διέξοδος. Λαοί που διατηρούν την αξιοπρέπειά τους δεν χάνουν, και στις δυσκολότερες συνθήκες, το δικαίωμα να αποκτήσουν κράτος. Λαοί με κράτος, αλλά χωρίς αξιοπρέπεια, χάνουν στο τέλος και το κράτος τους, στη χειρότερη περίπτωση το παραδίδουν μόνοι τους.
Παγκοσμιοποίηση και «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» των Ελλήνων
Πλησιάζουμε τώρα, ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος, σε Ελλάδα και Κύπρο, ένα από τα κρισιμότερα σημεία της εθνικής μας ύπαρξης στα νεώτερα χρόνια. Η «παγκοσμιοποίηση», δικτατορία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που κυριαρχούν επ’ αυτού, μας ζητάει να αυτοκτονήσουμε. Να αυτοκτονήσουμε οικονομικά και κοινωνικά, συνεχίζοντας την πορεία των Μνημονίων και των Δανειακών που ακολουθούμε στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια και στην οποία μπήκε ήδη και η Κύπρος. Να αυτοκτονήσουμε γεωπολιτικά, υπογράφοντας οι ίδιοι την αυτοκατάλυση του κράτους μας στην Κύπρο, παραιτούμενοι δηλαδή οικειοθελώς και τυπικά από το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στην αυτοκυβέρνηση, από το θεμελιώδες δικαίωμα που διακήρυξε η νεώτερη εποχή μετά την αγγλική, την αμερικανική, τη γαλλική, την ελληνική επανάσταση και μετά τη νίκη επί του Χίτλερ, το 1945, και τις επαναστάσεις των αποικιών που ακολούθησαν. Να αυτοκτονήσουμε τέλος ηθικά και «ιδεολογικά», γιατί όλα αυτά καλούμεθα να τα αποδεχθούμε οικειοθελώς, να μετατραπούμε μόνοι μας σε δούλους.
Δεν είναι του παρόντος η αναζήτηση των αιτίων που μας έβαλαν σε αυτή τη θέση. Τα όσα συμβαίνουν με τον ελληνικό λαό υπερβαίνουν κατά πολύ τη σημασία της Ελλάδας και της Κύπρου καθ’ εαυτών. Σχετίζονται με παγκόσμιας σημασίας διακυβεύματα, όπως το μέλλον του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, ο έλεγχος της Μεσογείου, της Νότιας Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής από τις «ναυτικές δυνάμεις», όπως επίσης και η επιδίωξη μιας μείζονος, «πολιτιστικής» νίκης του Χρήματος επί του Ανθρώπου, προάγγελου ενός νέου ολοκληρωτικού «τεχνομεσαίωνα», μπροστά στον οποίο θα ωχριούν οι μυστικές αστυνομίες του Χίτλερ ή του Στάλιν. Συνιστούν ένα δεύτερο κύμα «παγκόσμιας αντεπανάστασης», μετά τη διάλυση της Σοβιετικής ‘Ενωσης και του γραφειοκρατικού «σοσιαλισμού» της, προς όφελος όχι κάποιας «δημοκρατίας», αλλά της κυριαρχίας μιας μαφιόζικης μετακομμουνιστικής Ολιγαρχίας.
Μια κατάσταση όπως αυτή που ζει σήμερα ο ελληνικός λαός σε Ελλάδα και Κύπρο επιβάλλει μια εθνική παλιγγενεσία για να αντιμετωπισθεί, αλλά χρειάζεται ταυτόχρονα και ισχυρές διεθνείς συμμαχίες, που προϋποθέτουν βαθειά κατανόηση της σημασίας όσων συμβαίνουν. Γεγονός είναι πάντως ότι τα ψέμματα τελείωσαν. ‘Η ο ελληνικός λαός θα αγωνιστεί σοβαρά, και με ότι απαιτεί αυτός ο αγώνας, εναντίον της προοπτικής του «θανάτου» του, ως συγκροτημένου έθνους με κρατικές υποστάσεις, ή θα γνωρίσει το τέλος του νεώτερου εθνικού παραδείγματος, όπως κάποτε τέλειωσαν η αρχαία και η μεσαιωνική Ελλάδα ή ο μικρασιατικός ελληνισμός, θα γίνει ο «πιλότος» της εισόδου σε ένα μετανεωτερικό, ολοκληρωτικό «τεχνο-Μεσαίωνα». Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Το γράψαμε αρκετές φορές από τις στήλες των «Επικαίρων». Το διακύβευμα στην Κύπρο δεν είναι καν η σωτηρία του κυπριακού κράτους, είναι η επιβίωση των Ελλήνων στο νησί, γιατί οι ‘Ελληνες δεν θα επιβιώσουν χωρίς στοιχειώδη κρατική προστασία, σε συνθήκες μεταμοντέρνου προτεκτοράτου όπως αυτό που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν. Είναι επίσης το μέλλον της μητροπολιτικής Ελλάδας, που πλήττεται ήδη άγρια από Μνημόνια και Δανειακές, την άνευ προηγουμένου οικονομική και κοινωνική καταστροφή που σημειώθηκε τα περασμένα τέσσερα χρόνια, χωρίς καν σαφή και άμεση προοπτική ανόρθωσης και δύσκολα θα αντέξει επιπλέον και την αφομοίωση των γεωπολιτικών, διεθνοπολιτικών και ηθικοπολιτικών συνεπειών μιας καταστροφής του κυπριακού ελληνισμού.
Κοινό ανακοινωθέν: ένας κυπριακός ζουρλομανδύας!
Να τονίσουμε ακόμα μια φορά, στο σημείο αυτό, ότι, προβλέποντας την απόλυτη ισότητα Ελληνοκυπρίων και
Τουρκοκυπρίων και των δύο συνιστώντων κρατών τους και απαγορεύοντας τον σχηματισμό οποιασδήποτε πλειοψηφίας, το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη-‘Ερογλου αναγκαστικά οδηγεί είτε σε μη κυβερνήσιμο «ζουρλομανδύα», όπως αυτόν που προέβλεπαν οι συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ (προϋπόθεση βοσνιοποίησης ή κοσοβαροποίης`ς), είτε σε ξένους επιδιαιτητές, που θα ασκούν την έμμεση, αλλά πραγματική εξουσία στο νησί. Οδηγούμεθα δηλαδή, σε κάθε περίπτωση, σε απώλεια του διεθνώς αναγνωρισμένου, ανεξάρτητου, κυρίαρχου και δημοκρατικού χαρακτήρα της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπό την οποία διαβιούν σήμερα οι Ελληνοκύπριοι (82% του νόμιμου κυπριακού πληθυσμού). Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι δεν θα «κλείσουμε», θα ξανανοίξουμε το κυπριακό υπό πολύ χειρότερες όρους και στη χειρότερη – και για οικονομικούς λόγους – δυνατή συγκυρία.
Σε μια ομοσπονδία υπάρχει ο κανόνας της ισοτιμίας μεταξύ των ομοσπόνδων υποκειμένων, υπάρχει όμως και ο κανόνας της ισότητας όλων των πολιτών, όπως στις ΗΠΑ, όπου με τη μία μέθοδο συγκροτείται η Βουλή των Αντιπροσώπων και με την άλλη η Γερουσία. Αντίστοιχα εφαρμόζονταν στην ΕΣΣΔ με το Σοβιέτ των Εθνοτήτων. Το ανακοινωθέν δεν εκφράζει άλλωστε παρά την πραγματικότητα δύο εθνοτήτων, τα αμοιβαία αισθήματα των οποίων κυμαίνονται από την πιο απόλυτη δυσπιστία, στην καλύτερη περίπτωση, έως την αβυσσαλέα εχθρότητα, στη χειρότερη, εθνοτήτων που δίνουν ψεύτικους δημόσιους όρκους πίστης η μία στην άλλη. Υπό παρόμοιες συνθήκες συνιστά επικίνδυνη διαστρέβλωση της πραγματικότητας να μιλάμε για προωθούμενη ενοποίηση του νησιού και μάλιστα με τόσο προβληματικές νομικές ακροβασίες. Ακόμα και η καλύτερη συμφωνία, θέλει σημαντικά αποθέματα καλής πίστης και διάθεσης για να εφαρμοστεί. ‘Όχι η πιθανώς χειρότερη στον κόσμο!
Στο παρελθόν, η κατάλυση της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας ενός κράτους γινόταν με τη μέθοδο της εισβολής, των πραξικοπημάτων κλπ. Στην ιστορία της Κύπρου καθόλου δεν έλειψαν και εισβολές, και πραξικοπήματα και εθνοκαθάρσεις. Το κυπριακό προκάλεσε την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα το 1967 και την πτώση της το 1974. Τώρα όμως δοκιμάζεται μια καινούρια μέθοδος, όπως και στην Ελλάδα, η «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» δηλαδή, με την κεντρικής σημασίας συνδρομή της εγχώριας ελίτ, εν προκειμένω εκπροσωπούμενης από τον Νίκο Αναστασιάδη, που παίζει τώρα στη Μεγαλόνησο τον ίδιο καταστροφικό της «πατρίδας του» και των «συμπατριωτών» του ρόλο που έπαιξε στην Ελλάδα ο Γιώργος Παπανδρέου. Για το θέμα αυτό, των ιδιοτήτων της κυπριακής ελίτ, όπως και του ψυχολογικού πολέμου κατά των Κυπρίων πολιτών, θα επανέλθουμε σε επόμενο άρθρο, γιατί είναι πολύ ουσιώδεις παράμετροι της κατάστασης.
Επίκαιρα, 27.2.2014
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου