Επενδυτές δεν έρχονται ούτε ως τουρίστες

Του Γιώργου Κράλογλου

Τα κεφάλαια που διατέθηκαν σε όλο τον κόσμο για επενδύσεις το 2013 αυξήθηκαν κατά 11%, ξεπερνώντας το 1 τρισ. δολάρια. Η Ιρλανδία, παρά την κρίση, πήρε 46 δισ. δολ. και η Ισπανία 37 δισ. δολ. Στην Ελλάδα δεν μπήκε ούτε ένα δολάριο. Τι θα πούμε στους άνεργους και τους εργαζόμενους των 400 ευρώ;



Επαναφέρω τα στοιχεία αυτά (της διεθνούς Unctad) με αφορμή δύο επισημάνσεις σχολιαστών στο χθεσινό μου σημείωμα που κρίνω ότι είναι άξιες σοβαρού προβληματισμού τόσο σε ό,τι αφορά την απουσία επενδύσεων στη χώρα όσο και για την πολύπλευρη σημασία που έχει το φαινόμενο αυτό αν λάβουμε υπόψη μας (σοβαρά όμως) ότι η Ιρλανδία βγαίνει από την κρίση και δέχεται σημαντικότατες επενδύσεις. Και η Ισπανία με το καλημέρα της πορείας της σε δρόμους ανάπτυξης απολαμβάνει ήδη επενδύσεις δεκάδων δισ. δολαρίων. 

Με κέντρο βάρους το ογκώδες και αγωνιώδες πρόβλημα της ανεργίας ο σχολιαστής george-lig παρατηρεί «...το ότι θέλω περισσότερους επιχειρηματίες στη χώρα, σημαίνει ότι είμαι υπέρ των επιχειρηματιών;... Φυσικά και όχι... Φυσικά και είμαι υπέρ των εργαζόμενων, οι οποίοι πληρώνονται καλύτερα όταν οι επιχειρηματίες ΄ανταγωνίζονται΄ μεταξύ τους για το ποιος θα τους προσλάβει. Φυσικά οι αριστεροί ΄υπέρμαχοι της εργατιάς΄, κανόνισαν και έδιωξαν τους περισσότερους επιχειρηματίες, όποτε τώρα ΄ανταγωνίζονται΄ οι εργαζόμενοι μεταξύ τους για το ποιος θα προσληφθεί πράγμα το οποίο ρίχνει τους μισθούς τους (μας)...». 

Και πάνω στο ίδιο θέμα ο σχολιαστής ΑK1969 μας «προσγειώνει» με το εξής παράδειγμα: «...Αληθινό παράδειγμα της προηγούμενης εβδομάδας: Για μια θέση ηλεκτρονικού το 2014 έφτασαν 800 βιογραφικά, από τα οποία τα 30 είναι αξιόλογα. Και από αυτούς τους 30 οι μισοί δέχονται να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί, ακριβώς επειδή ξέρουν ότι δε θα βρουν εύκολα θέση εργασίας. Στο παρελθόν θα έφταναν 20-30, από τα οποία 2-3 θα ήταν αξιόλογα. Αυτή η τεράστια προσφορά εργασίας είναι ο λόγος που κατεβαίνουν οι μισθοί. Αν υπήρχαν στην αγορά αρκετές θέσεις ηλεκτρονικών, κανένας από αυτούς τους 20-30 αξιόλογους δε θα δεχόταν να εργαστεί για ένα κομμάτι ψωμί». 

Πόσο μακριά από την πραγματικότητα είναι η αλήθεια ότι στην Ελλάδα οι επενδυτές και οι επιχειρηματίες διώκονται ως ύποπτοι και έτσι μένει μόνο του το κράτος να κλέβει όσο και όποιον θέλει; 

Τα γεγονότα των ημερών μας φτάνουν. 

Φυλακίστηκε ένας επιχειρηματίας καυσίμων, κατηγορούμενος για λαθρεμπόριο καυσίμων, αλλά στις φυλακές τον ακολούθησαν, ως κατηγορούμενοι, και μια κουστωδία κρατικών υπαλλήλων τους οποίους η ελληνική πολιτεία τους θεωρεί κλέφτες μόνο αν τους καταδικάσουν τα πειθαρχικά συμβούλια των κομματικών φίλων τους...

Αλλά και οι «επιχειρηματίες» που βρίσκονται φυλακή συμπεριλαμβάνονται στα «νέα τζάκια» που έχτισε η μεταπολίτευση όταν ξερίζωσε τον ιδιωτικό τομέα για να φτιάξει ένα δικό της ολοκληρωτικά κρατικοδίαιτο και ιδίως «αξιοποιήσιμο» ιδιωτικό τομέα. 

Αντίθετα οι φυλακισμένοι πρώην υπουργοί, βουλευτές, πολιτευτές, κομματικοί Δήμαρχοι με τις αυλές τους... και τους παρατρεχάμενούς τους που καταλήστευσαν το κράτος και τους φορολογούμενους φτιάχνουν ολόκληρο στρατό. 

Και ενώ αυτά τα ζούμε καθημερινά ο ιδιωτικός τομέας και η ελεύθερη αγορά συνεχίζει να αντιμετωπίζει ταξικό μίσος ακόμη και όταν οι 5-10 βιομηχανικοί όμιλοι που απέμειναν ανακοινώνουν αυξήσεις μισθών μπόνους μέχρι και προσλήψεις. 

Η αριστερή προπαγάνδα με μαρξιστικές αναλύσεις ανακαλύπτει ότι όλα τα έχουν δουλέψει οι εργάτες και πρέπει να ζητάνε και τα ρέστα...

Κάποτε λέγαμε τουλάχιστον ότι «...έξω πάμε καλά», εννοώντας κάποιο ευνοϊκό κλίμα που μπορούσε να μεταφραστεί και ως προοπτική επενδύσεων και τζίρου στην ελληνική οικονομία. 

Πώς να το πούμε τώρα όταν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες με οικονομική κρίση αποσπούν 83 δισ. δολ. από την πίτα των διεθνών επενδύσεων και στην Ελλάδα ούτε περαστικοί δεν ήταν οι επενδυτές το 2013. 

Πώς να πούμε ότι έξω πάμε καλά όταν η Ελλάδα με την κορυφαία ναυτιλία της είναι σχεδόν ανύπαρκτη στα ναυτιλιακά κέντρα ενώ η Σιγκαπούρη ξεπέρασε και την Βρετανία απορροφώντας 56 δισ. δολ. σε επενδύσεις έναντι των 53 δισ. δολ. των Βρετανών;

Τι άλλο πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε ως χώρα ελκυστική προς τους επενδυτές; 

Είμαστε ήδη χώρα χαμηλού εργατικού κόστους και ανήκουμε γεωγραφικά σε εκείνες που μπορούν να αποτελέσουν πύλη εισόδου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Χωροταξικά προσφερόμαστε επίσης και ως περιοχή διαμετακομιστικού εμπορίου προς τα Βαλκάνια και την Ε.Ε.

Παρ΄ όλα αυτά δεν πατάει επενδυτής το πόδι του. 

Είναι τόσο δύσκολο να ψάξουμε να δούμε τι φταίει και δεν εισπράξαμε έστω και ένα δολάριο από το 1,46 τρισ. δολάρια του 2013 που τοποθετήθηκαν σε 20 άλλες χώρες της παγκόσμιας επιχειρηματικής κοινότητας; Και πάνω απ΄ όλα έχουμε πάρει χαμπάρι τι γίνεται έξω από το σπίτι μας για να καταλάβουμε τι συμβαίνει μέσα σ’ αυτό; 


πηγή