ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΥ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ!

Είναι μερικές ειδήσεις που όσο κοιμισμένος και να είσαι σχετικά με το τι πραγματικά παίζεται μπροστά στα μάτια σου και σχετικά με το ποια είναι μορφή του πολιτεύματος στο οποίο ζεις, θα έπρεπε να σε ξυπνήσουν. 




Μια τέτοια είδηση – που πέρασε κι έφυγε δίχως συζήτηση – είναι και αυτή: «Στην εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών διαβιβάστηκε από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου η αναφορά του Νίκου Δένδια μαζί με σχετικά δημοσιεύματα από τον γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο σχετικά με το ενδεχόμενο παράνομης κατοχής από μέλη της Χρυσής Αυγής οπτικοακουστικού υλικού. (…) Παραγγέλλεται πως «εάν στο μέλλον επαναληφθεί από οποιονδήποτε και υπό οποιαδήποτε ιδιότητα η χρήση παρανόμως κτηθέντος οπτικοακουστικού υλικού να κινηθεί η αυτόφωρη διαδικασία έστω κι αν ο υπαίτιος είναι βουλευτής εν ενεργεία. Τα παραγγελθέντα ισχύουν και για κάθε άλλο αυτόφωρο κακούργημα». 

Όπως ο καθένας μπορεί να καταλάβει, η εν λόγω παραγγελία δεν κάνει λόγο για χρήση πλαστού υλικού, αλλά γενικώς «υλικού». Ένα μικρό παράδειγμα. Υπάρχει, ας πούμε, βίντεο όπου βουλευτής της «Χρυσής Αυγής» συζητά με ανώτατο στέλεχος των ενόπλων δυνάμεων την οργάνωση πραξικοπήματος. Αυτό το βίντεο, λοιπόν, κατά τη Δικαιοσύνη απαγορεύεται να χρησιμοποιηθεί επειδή έχει τραβηχτεί παράνομα. Ακόμη δηλαδή κι αν υπάρχει βίντεο όπου βουλευτής της «Χρυσής Αυγής» συνομιλεί με τον πρωθυπουργό σε φιλικό τόνο και συναποφασίζουν για την πολιτική της κυβέρνησης, πάλι δεν θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί επειδή δεν αποδέχτηκαν τη βιντεοσκόπηση και τα δύο μέρη. 

Ως εκ τούτου, η Δικαιοσύνη εμφανίζεται σαν να δηλώνει ότι δεν την αφορά το αν υπάρχει κίνδυνος για τη χώρα, τους πολίτες της, για το πολίτευμα και το σύνταγμα, αλλά μόνο το αν τα στοιχεία που αποδεικνύουν τον κίνδυνο έχουν αποκτηθεί με νόμιμο τρόπο. Αυτό το παρανοϊκό έργο θα θυμάστε ότι το έχουμε ξαναζήσει τότε που κάποιοι επέμεναν υστερικά πως έθαψαν τη λίστα Λαγκάρντ επειδή δεν είχε αποκτηθεί διά της επισήμου οδού. 

Η αξιολόγηση του σπουδαίου είναι προφανώς κάτι υποκειμενικό για τους κορυφαίους ελληνικούς θεσμούς. Στην περίπτωση ενός φόνου όπου έχει βιντεοσκοπηθεί ο φονιάς να διαπράττει το έγκλημα χωρίς να έχει δώσει την άδειά του για τη βιντεοσκόπηση, οι δικαστές θεωρούν σημαντικότερο θέμα τον ίδιο τον φόνο παρά τον τρόπο που έγινε η βιντεοσκόπησή του. 

Όταν, όμως πρόκειται για ένα θέμα που αφορά το σύνολο των πολιτών, τότε η Δικαιοσύνη θεωρεί πως το υλικό του βίντεο είναι ήσσονος σημασίας, ενώ το μείζον είναι η διαδικασία απόκτησης του υλικού. Ο πανικός του Δένδια είναι δικαιολογημένος φυσικά, διότι πιθανόν αν αρχίσουν να κυκλοφορούν βίντεο ανάλογα εκείνου με τον Μπαλτάκο η κυβέρνηση θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, κάτι που το όλο Σύστημα δεν το επιθυμεί. 

Επειδή, όμως, ζούμε υπό την κυριαρχία επικίνδυνα ηλιθίων, γίνονται απαραίτητες οι διευκρινίσεις για το αυτονόητο. Δεν σημαίνει, λοιπόν, ότι στην περίπτωση που κάποιος συγκλονίστηκε ή απλώς έβγαλε τα συμπεράσματά του βλέποντας την αδελφική συζήτηση Μπαλτάκου – Κασιδιάρη αυτός ο κάποιος τάσσεται με το μέρος του Κασσιδιάρη ή συμφωνεί με τις απόψεις του χρυσαυγίτη. Αυτό το προβοκατόρικο επικοινωνιακό στυλάκι που προσπαθεί να ενοχοποιήσει τον μάρτυρα και να αθωώσει τον κατηγορούμενο είναι ενδεικτικό του εμετικού επιπέδου του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. 

Επίσης, δε σημαίνει ότι όποιο βίντεο δοθεί στη δημοσιότητα εκλαμβάνεται αυτομάτως ως γνήσιο. Στην περίπτωση Μπαλτάκου, όμως, οι πολίτες δεν είχαν καν την πολυτέλεια να περιμένουν τα αποτελέσματα σχετικά με την εξέταση γνησιότητας του βίντεο. Βγήκε ο Μπαλτάκος και δήλωσε πως είναι γνήσιο. 

Αν, λοιπόν, δεν υπάρχουν άλλα ανάλογα βίντεο και η «Χρυσή Αυγή» απλώς λέει τις γνωστές ασυναρτησίες της, εκτεθειμένη είναι η «Χρυσή Αυγή» και η κυβέρνηση έχει όλα τα όπλα να την κάνει ρόμπα και να βγει κερδισμένη. Επίσης, αν η «Χρυσή Αυγή» τολμήσει να δώσει στη δημοσιότητα πλαστά βίντεο, τότε και η Δικαιοσύνη δύναται να μπουζουριάσει και τους υπόλοιπους νεοναζί βουλευτές και η κυβέρνηση αποδεικνύοντας την πλαστότητα των βίντεο βγαίνει και πάλι κερδισμένη, αθώα, θύμα, λευκή περιστερά. 

Εν κατακλείδι, εφόσον το Σύστημα δεν ανησυχεί για την ύπαρξη άλλων βίντεο ανάλογων εκείνου με τον Μπαλτάκο κι εφόσον θα βγει κερδισμένο αν δεν υπάρχουν άλλα γνήσια βίντεο, για ποιο λόγο υπήρξε η ανάγκη να σκάψει χαρακώματα η κυβέρνηση και ν’ αρχίσει τις αναφορές ο Δένδιας προς τον Άρειο Πάγο; Θεωρώ πως η απάντηση κρύβεται στο φόβο. Στο φόβο των χειρότερων, τα οποία η κυβέρνηση γνωρίζει και οι πολίτες δεν απαιτούν να μάθουν. Κι έτσι, για μία ακόμη φορά δικαιώνεται το ότι ο κάθε λαός διαθέτει το βαθμό της άγνοιας που επιλέγει.


πηγή