Τουρκικές εγγυήσεις =Τέλος του Κυπριακού Ελληνισμού

του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη*

Η Κύπρος στη διαπραγματευτική διαδικασία δεν έχει αξιόπιστο συνομιλητή, αλλά μια κυβέρνηση που διασύρεται στο εσωτερικό και διεθνώς. 

Οι ηγεσίες, τόσο της Κύπρου όσο και της Ελλάδας, πρέπει να μάθουν να σκέφτονται, όχι μόνο σε όρους λογιστικής μέτρησης της πολιτικής, αλλά κυρίως σε χρόνους ιστορικούς. Το Κυπριακό βρίσκεται σε μία, όπως όλοι δηλώνουν και τα πράγματα καταδεικνύουν, τελική φάση, ίσως τούτη τη φορά οριστική για τη διευθέτησή του. Το θέμα που ετίθετο πάντοτε, και σήμερα κατεπειγόντως, προβάλλει το τι είδους διευθέτηση ή επίλυση του προβλήματος είναι καθ' οδόν ή και προδιαγεγραμμένη; Υπογραμμίζουμε κάτι που έχουμε πει επανειλημμένα, πως ουδείς είναι νομιμοποιημένος ή δικαιούται καθ' οιονδήποτε τρόπο να επιβάλει στην ηγεσία της Κύπρου την αποδοχή, εν τέλει, λύσεων, οι οποίες είναι άδικες...

Άδικες για την ιστορία και τον πολιτισμό της Κύπρου και δεν εγγυώνται καμία βιωσιμότητα του κράτους, που θα γεννηθεί ή θα μετεξελιχθεί από τη σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία.

Εμείς θέλουμε να τονίσουμε τούτη την ώρα πως το τουρκικό κράτος διέρχεται μια κρίση εσωτερική, η οποία είναι σοβαρή και ίσως αποδειχθεί και υπαρξιακή για το καθεστώς Ερντογάν και την κυβέρνησή του, αλλά και το ότι οι εξελίξεις στην Ουκρανία και η σύγκρουση με τη Ρωσία ενισχύουν το ενεργειακό γεωπολιτικό δυναμικό της Κύπρου. Αυτό σημαίνει πως η κυπριακή Κυβέρνηση είναι ενισχυμένη πολλαπλά στη διαπραγματευτική ικανότητά της. Δεν χρειάζεται να παραδώσει γην και ύδωρ προκειμένου να επιτύχει μια λύση, την όποια λύση!

Επομένως, τα ζητήματα που τίθενται σήμερα είναι δύο. Το δεύτερο αφορά στην τουρκική κρίση που είναι εντεινόμενα κλιμακούμενη σε πολλά επίπεδα που άπτονται της λειτουργίας του τουρκικού πολιτικού συστήματος και της απονομιμοποιητικής πορείας που διέρχεται η κυβέρνηση Ερντογάν, εξαιτίας των αποκαλύψεων των σκανδάλων διαφθοράς και οικογενειοκρατίας ή νεποτισμού. Συνεπώς, η Κύπρος στη διαπραγματευτική διαδικασία δεν έχει αξιόπιστο συνομιλητή, αλλά μια κυβέρνηση που διασύρεται στο εσωτερικό και διεθνώς. Αυτό μας επιτρέπει να θέσουμε στους τρίτους διαμεσολαβητές του αγγλοαμερικανικού παράγοντα το ζήτημα της αναξιοπιστίας των Τούρκων, ώστε να κερδίζουμε χρόνο, προκειμένου να ενισχύεται η θέση μας σταδιακά σε σχέση με τη γεωπολιτική ενεργειακή μας αναβάθμιση.

Η Τουρκία έχει εισέλθει εδώ και καιρό σε μια περίοδο υποβόσκουσας και ενεργού κρίσης, όπου η σήψη και η διαφθορά του ισλαμικού καθεστώτος προκάλεσε την ενεργό αντίδραση ενός μέρους σημαντικού της τουρκικής κοινωνίας, που εκφράζει τους δυτικόστροφους κοσμικούς, πράγμα που σημαίνει πως υπάρχει αντίδραση της τουρκικής δημοσιότητας και της τουρκικής κοινωνίας στα φαινόμενα αυταρχισμού, διαφθοράς και νεποτισμού που εκδηλώνει το καθεστώς του Ερντογάν, ο οποίος αποκαλύπτει την πραγματική εικόνα της πολιτικής που θέλει να ακολουθήσει στη συμπεριφορά και στάση του απέναντι στους διαφωνούντες και αντιδρώντες με την πολιτική του.

Η κατάσταση στην Τουρκία μετά την εκδήλωση του σκανδάλου διαφθοράς, που εμπλέκει υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της τουρκικής πολιτικής ζωής, αξιωματούχους του τουρκικού κράτους και συγγενικά τους πρόσωπα, λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις το τελευταίο διάστημα, μετά την εμφάνιση ηχογραφημένων συνομιλιών που αποδίδονται στο Τούρκο Πρωθυπουργό Ερντογάν και στον γιο του, κατά τις οποίες εκτυλίσσεται διάλογος που αφορά στην απόκρυψη σημαντικού χρηματικού ποσού δημοσίου χρήματος.

Πιο συγκεκριμένα, στην ενδεκάλεπτη τηλεφωνική συνομιλία, που δεν έχει ακόμη εξακριβωθεί κατά πόσον ανήκει πραγματικά στον Ερντογάν και στον γιο του, με σοβαρές όμως κατηγορίες από την αντιπολίτευση περί της γνησιότητάς της, αναφέρεται χαρακτηριστικά το πώς θα επιτύχουν να μηδενίσουν τα ταμεία τους, διανέμοντάς τα σε διάφορους επιχειρηματίες. Κατά τις υποκλαπείσες συνομιλίες, γίνονται αποκαλυπτικές αναφορές ως προς την «αναγκαιότητα» μεταφοράς 30 εκ. ευρώ, των οποίων τα «ίχνη» θα έπρεπε να εξαφανιστούν.

Τα νέα αυτά στοιχεία, που ήρθαν στο φως σε σχέση με τα σκάνδαλα δωροδοκίας στην Τουρκία, δημιουργούν περαιτέρω τριγμούς στην ήδη πολωμένη σχέση Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, πλήττοντας επίσης την εικόνα του ίδιου του Πρωθυπουργού στο εσωτερικό και στο εξωτερικό κυρίως περιβάλλον. Πλημμυρίδα δημοσιευμάτων από τον ξένο Τύπο αναπαράγει σε διάφορους τόνους το εσωτερικό σκηνικό μάχης που εκτυλίσσεται στην Τουρκία, αφήνοντας αιχμές για την αξιοπιστία της χώρας και του Πρωθυπουργού.

Πρόκειται για μια σαφώς και πρόδηλα αναγνωρίσιμη αυταρχική συμπεριφορά σουλτάνου, ο οποίος οικοδομεί ή επιχειρεί να οικοδομήσει σταδιακά ένα πολιτικό σύστημα σουλτανάτου στην Τουρκία, που να είναι μείγμα ασιατικής αυταρχικής δομής εξουσίας με ισλαμική πολιτική διακυβέρνηση. Αυτά όλα που συμβαίνουν στην Τουρκία, σε σχέση με τις αποκαλύψεις που πραγματοποιεί ο μηχανισμός του εξόριστου μέντορά του και πρώην καθοδηγητή του, Φετουλάχ Γκιουλέν, είναι ενδεικτικά των εξελίξεων που μπορεί κανείς να προβλέψει σε σχέση με το μέλλον της Τουρκίας και την απειλή που επικρέμαται από την άποψη της ασφάλειας και της επιθετικής συμπεριφοράς ενός ηγεμονικού επεκτατισμού στη Νοτιοανατολική Λεκάνη της Μεσογείου, την Ελλάδα, την Κύπρο και τη Μέση Ανατολή.

Ειδικά σήμερα που συζητείται το Κυπριακό και η διευθέτησή του μέσα από συνομιλίες που εμφανίζονται εσχάτως ως δρομολογημένες, πρέπει αυτή η στιγμή της αποκάλυψης να αποτελέσει το καμπανάκι της προειδοποίησης για τα επερχόμενα σε σχέση με τον τουρκικό ηγεμονισμό, ώστε οι χώρες της Μεσογείου, η Ελλάδα, η Κύπρος, το Ισραήλ και η Αίγυπτος να συσπειρωθούν σε συμμαχίες αποτροπής της τουρκοϊσλαμικής απειλής.

Το κυπριακό δεν μπορεί να λυθεί με τουρκική εγγύηση ασφάλειας. Αυτό θα αποτελούσε το τέλος της Κύπρου και του Ελληνισμού. Η Αθήνα οφείλει και μπορεί να αποτρέψει την υιοθέτηση του συστήματος εγγυήσεων της Ζυρίχης, που επιτρέπει στην Τουρκία να εμφανίζεται ως δύναμη ασφάλειας και κατοχύρωσης των λεγομένων δικαιωμάτων της επί της Κύπρου, πράγμα που σημαίνει την προτεκτοροποίηση της μεγαλονήσου και την ένταξή της στο ηγεμονικό πλαίσιο πολιτικής που χαράζει για το μέλλον στην ευρύτερη περιοχή.

Η κυπριακή και η ελλαδική ηγεσία πρέπει να μάθουν να σκέφτονται, όχι μόνο σε όρους λογιστικής μέτρησης της πολιτικής, αλλά κυρίως σε χρόνους ιστορικούς, που αναφέρονται στο παρελθόν, που σημαίνει ποιοι ήμασταν, ποιος είναι ο πολιτισμός μας και ποιοι θα είμαστε στο μέλλον, δηλαδή πόσο περήφανα θα είναι τα παιδιά μας, για μια ηγεσία και μια χώρα που παρέδωσε την τρισχιλιετή ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό της στις τουρκικές ηγεμονικές ορέξεις και στις μικρόψυχες και κοντόφθαλμες αντιλήψεις περί διευθέτησης προβλημάτων του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος όπου πήγε, έφερε τραγωδίες και δράματα (βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν, Ρωσία, Κόσσοβο).


* Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Παντείου Πανεπιστημίου


πηγή