Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Θουκυ-δήμου


Ένα άλυτο πρόβλημα των νεοελλήνων είναι η αδυναμία τους να αποδεχθούν τηνΙστορία ως επιστήμη. Για το νεοέλληνα η Ιστορία είναι μιαπλαστελίνη που απαιτεί διαμόρφωση ανάλογα με τις πολιτικές ιδέες ή επιδιώξεις του.



Για το Νεοέλληνα, δε διαμορφώνει η Ιστορία τις ιδέες, αλλά οι ιδέες διαμορφώνουν την Ιστορία. 
Έτσι, κάθε φορά που αποτολμά κάποιος να αναφερθεί σε ιστορικό γεγονός που αφορά στην ιστορία της Ελλάδας από την Άλωση και μετά, δέχεται μπινελίκια από κάποια πλευρά. Είτε απ' τη μία είτε απ' την άλλη.
Κι εγώ ίσως να δέχομαι ήδη μπινελίκια τώρα, επειδή προφανώς κάποιοι θεωρούν πως έχουν κιόλας καταλάβει "πού το πάω" είτε από τον τίτλο είτε από την εισαγωγή μου.
Οι νεοέλληνες, άλλωστε, δε συνηθίζουν να διαβάζουν και σταματούν στον τίτλο. Μέχρι εκεί διαβάζουν. Γι' αυτό κι εγώ βάζω τίτλους προβοκατόρικους, για να τους ξεγελώ. 

Τόλμησε λοιπόν ο, απεχθής κατ' εμέ, συγγραφέας Νίκος Δήμου να γράψει σε κείμενό του πριν λίγες μέρες κάτι σχετικά με τη σφαγή του πληθυσμού της Τριπολιτσάς (32.000 άμαχοι σφαγμένοι) από τους επαναστατημένους Έλληνες το 1821.
Κι έπεσαν όλοι να τον φάνε γιατί τόλμησε να αναφέρει τέτοια ιστορική ανακρίβεια.
Μα... σε όποιο ιστορικό αρχείο και να κοιτάξει κανείς, αυτό επιβεβαιώνεται!
Αναφέρονται τα γεγονότα και οι αριθμοί στα ίδια τα απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη, στην ίδια την εθνικόφρονα ιστορία του Παπαρρηγόπουλου, αλλά και αυτή του Σπυρίδωνος Τρικούπη και πολλών άλλων.
(Εξαιρετική δουλειά έχει κάνει το ιστολόγιο Cogito ergo sum που συγκέντρωσε όλα τα σχετικά αποσπάσματα που αναφέρονται στο γεγονός αυτό.)
Να εξετάσουμε τις αιτίες της σφαγής των αμάχων; Να τις εξετάσουμε. Και να τη δικαιολογήσουμε κιόλας ως ένα σημείο, αν θέλετε, στη βάση του αναπόφευκτου μίσους και απωθημένου που γεννούν 400 χρόνια σκλαβιάς. Αλλά -έλεος!- δεν μπορούμε να αμφισβητούμε το γεγονός!
Εδώ ισχύει το ειρωνικό ρητό: "ποτέ μην αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία"... 
Τελοσπάντων, όλα όσα αναφέρει στο περιβόητο άρθρο του είναι εξακριβωμένες αλήθειες. 
Κι όμως, το διαδικτυο, ο εν γένει δημόσιος λόγος, αλλά και πολλά "πηγαδάκια" στην κοινωνία βγήκαν να σιχτιρίσουν και να απορρίψουν μετά βδελυγμίας τα ιστορικά γεγονότα!

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, ο Δήμου συνηθίζει να ασχολείται μόνο με τα εγκλήματα των Ελλήνων εις βάρος άλλων και να "ξεχνάει" να αναφερθεί στα εγκλήματα είτε των Τούρκων είτε των Ευρωπαίων "συμμάχων" εις βάρος τους.
(αλήθεια, για τους καλούς μας τους πολιτισμένους δυτικούς "συμμάχους" την ώρα της σφαγής στην προκυμαία της Σμύρνης το '22, τι έχει να πει;)
Δηλαδή βρίσκει χιλιάδες λέξεις για τη σφαγή της Τριπολιτσάς με δράστες τους Έλληνες και θύματα Τούρκους, Εβραίους κλπ., αλλά καμία λέξη δε θα βρει ποτέ και με καμία αφορμή για την αδιανόητη σφαγή της Χίου ή των Ψαρών. Θα κατακεραυνώσει τους Έλληνες οπλαρχηγούς, αλλά για τον Ιμπραήμ, κουβέντα. Όταν θύματα είναι οι Έλληνες, τότε ακούμε απαντήσεις του τύπου:  
"Ε, εντάξει, πόλεμο είχαμε, τι να σου κάνει κι ο Ιμπραήμ...;"

Όπως, εν γένει, ο Δήμου πάντοτε αρθρογραφεί για να δείξει πόσο κακοί είναι οι Έλληνες και πόσο καλοί είναι οι ξένοι και ιδίως οι Ευρωπαίοι. Εξ ου και πελαγοδρομεί μεταξύ Δράσης, Ποταμιού και Καμίνη.
Έχει δώσει ήδη πολλές λαβές δηλαδή, προκαλώντας μια εύλογη καχυποψία.
Αλλά από αυτό έως το σημείο να αμφισβητείται η αλήθεια που κατέγραψε, υπάρχει χαώδης απόσταση. 



Και να σας πω την αλήθεια, ντρέπομαι που χρειάζεται να επιχειρηματολογούμεγια να αποδείξουμε το αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Έχει γίνει πολύ μεγάλη ζημιά στην Ελλάδα.
Όποιος τολμήσει να γράψει κάτι που αντίκειται στον σχολικό μύθο ότι μόνο οι Τούρκοι σφάζανε αμάχους, ενώ οι Έλληνες πολεμούσαν μόνο στα ίσα και ήταν πάντα τα θύματα και ποτέ δε σφάζανε αμάχους (έτσι μας μάθανε, κι εγώ αργότερα τα έμαθα τα υπόλοιπα), τότε χαρακτηρίζεται ως εθνοπροδότης και ξέρω 'γω τι άλλο. 

Αλλά δε φταίει γι' αυτό μόνο ο εθνικιστικός φανατισμός.
Φταίει εξίσου και ο τάχα μου "αντι-εθνικιστικός".
Διότι δεν είναι φανατικός μόνο αυτός που δεν αποδέχεται τα αποδεδειγμένα από χίλιες μεριές εγκλήματα που έχουν διαπράξει οι Έλληνες στην ιστορία τους.
Είναι και αυτός που, πάνω στη φούρια του να μην ταυτιστεί με τον εθνικιστή,ακολουθεί τον αντίστροφο δρόμο και βλέπει μόνο εγκλήματα διαπραχθέντα από τους Έλληνες και αποσιωπά περιέργως τα εγκλήματα που έχουν υποστεί.
(ενίοτε θαυμάζει και τον Κεμάλ...)
Δηλαδή το ότι δεν είμαστε εθνικιστές δε σημαίνει πως μπορούμε να αποδεχθούμε την περίεργη και ανιστόρητη ελεεινολογία της κάθε Ρεπούση πως τάχα "δεν υπήρξε ποτέ γενοκτονία των Ποντίων"!
Αυτό δε λέγεται επιστήμη. Αυτό λέγεται προπαγάνδα.
Και φυσικά αυτή η στοχευμένη προπαγάνδα των δήθεν "αντι-εθνικιστών" μελετητών/στοχαστών της Ιστορίας ισχυροποιεί την προπαγάνδα των πατριδοκάπηλων εθνογάμηδων, στη βάση του φυσικού διπόλου "δράση-αντίδραση". Οι μεν δεν υπάρχουν χωρίς τους δε. Δεν έχει νόημα η ύπαρξή τους.

Και εύλογα υποθέτει τα χειρότερα ο καθένας για το από πού εκπορεύεται και πού αποσκοπεί αυτή η προπαγάνδα.
Διότι, όλως τυχαίως, οι ίδιοι είναι που μάχονται (περισσότερο κι απ' τους ίδιους τους Σκοπιανούς) για να αποδείξουν πως δικαίως εκείνοι απαιτούν το όνομα "Μακεδονία" για τη χώρα τους...
Κι αν όχι στην ιστοριογραφία όπου πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί, στις πολιτικές μας θέσεις τουλάχιστον, όπως λέει και ο Ανδρέας Πετρουλάκης, δεν είναι κακό "να παίζουμε και λίγο έδρα", βρε αδερφέ!
Κι όχι απλά δεν είναι κακό, αλλά μάλλον εξυπακούεται μια μικρή, τόση δα μεροληψία υπέρ του τόπου που σε γέννησε και σε ανάθρεψε. 
Δηλαδή, ακόμη κι αν δεν είμαστε τόσο πεπεισμένοι για το απαράμιλλο δίκιο της χώρας μας, όσο να 'ναι φυσιολογικά υποτίθεται πως είμαστε μέλη της ελληνικής κοινωνίας και όχι της σκοπιανής και επομένως μοιάζει φυσιολογικό να της έχουμε και μια μεγαλύτερη συμπάθεια -λέω εγώ τώρα...
Κι ένας μικρός, καλώς εννοούμενος, εθνικός εγωισμός, όχι μόνο δεν κάνει κακό, αλλά απεναντίας συμβάλλει στην πρόοδο ενός λαού. Αρκεί να είναι μικρός και καλώς εννοούμενος βέβαια...

Και ξέρετε κάτι;
Κάθε φορά που ανακύπτει στη δημόσια σφαίρα ένα ζήτημα που σχετίζεται με τη νεοελληνική ιστορία, αισθάνομαι έναν ιδεολογικό εγκλωβισμό, μια ασφυξία ανάμεσα σε έναν μισαλλόδοξο, παρωπιδοφόρο, ψευδοπατριωτικό εθνικισμό και σε έναναλλόφρονα, μηδενιστικό, δήθεν αντιεθνικισμό, που στην ουσία είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: της φανατικής οπτικής της Ιστορίας.
Ή μάλλον, θα έλεγα καλύτερα: της υστερόβουλης και ιδιοτελούς οπτικής της.
Κι όπου μπαίνουν ο φανατισμός κι οι παρωπίδες, φεύγει ο ορθολογισμός.
Και Ιστορία χωρίς ορθολογισμό είναι ιστορίες για αγρίους.


Και ο Πλεύρης και η Ρεπούση, άλλωστε, την ίδια δουλειά κάνουν.
Τον ίδιο λάκκο σκάβουν κι οι δύο: το λάκκο της λογικής και της αλήθειας.
Κι οι δύο ιστοριογραφούν, για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα.
Διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά εξίσου επικίνδυνα συμφέροντα.
Η αντικειμενικότητα και η ακριβολογία απουσιάζουν και δίνουν τη θέση τους στησυμφεροντολογία και στην κολακεία.
Όπως δίδαξαν, δηλαδή, και οι Βυζαντινοί "ιστορικοί", οι οποίοι -κατά δήλωσή τους- έγραφαν ιστορία για να... τέρψουν το εκάστοτε κοινό τους!
Η αλήθεια είχε δευτερεύοντα ρόλο μπροστά στην ικανοποίηση του ακροατηρίου.
Οι σημερινοί φαίνεται, λοιπόν, πως έχουν ωραία πρότυπα... Επιστημονικότατα! Από τις χρυσές περιόδους του ανορθολογισμού.
Και τι έγινε; Έτσι κι αλλιώς έχουμε παραδώσει ως λαός το ρόλο της μετάδοσης της ιστορικής γνώσης στο Hollywood και στα γελοία έργα του, όπως οι "300".

Σκέφτομαι καμιά φορά... θα επιβίωνε ένας Θουκυδιδης στις μέρες μας;
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα; 
Θα μπορούσε να γράψει ανενόχλητος την Ιστορία του ή θα λιθοβολούνταν με την πρώτη ευκαιρία;
Αυτός που, αν και Αθηναίος, κατέγραφε λεπτομερώς όχι μόνο τα ειδεχθή εγκλήματα των Σπαρτιατών κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, αλλά και εκείνα των Αθηναίων;
Κι όταν μάλιστα είναι φανερό πως, αν δεν τα κατέγραφε ο ίδιος, πιθανότατα να μην υπήρχε καμιά αξιόπιστη ιστορική πηγή γι' αυτά τα γεγονότα και να είχαμε μια διαφορετική εικόνα για τονα ρχαίο κόσμο.
Αλλά ο ίδιος, όπως έγραψε στην αρχή του έργου του σχετικά με τον σκοπό της συγγραφής του, ήθελε να καταγράψει όλα όσα συνέβησαν, προκειμένου αυτά να μην ξεχαστούν ποτέ και να γίνουν κτήμα των επόμενων γενεών προς γνώσιν και συμμόρωσιν.
Κι αν τελικά δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε σε κάποιον το γνώρισμα της αντικειμενικότητας, μπορούμε τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε στο Θουκυδίδη τηνέντιμη υποκειμενικότητα. 


Επειδή λοιπόν ο Θουκυδίδης αντιλαμβανόταν την αποστολή του να γράψει την ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου ως μια βαθύτατα ανθρωπιστική αποστολή,στοχεύουσα στην αλήθεια, που θα γραφόταν με τον αντικειμενικότερο δυνατό τρόπο, γι' αυτό και έμεινε στην Ιστορία ως ο σπουδαιότερος ιστορικός. 
Επειδή και οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν ήταν κάφροι και ξερόλες σαν κι εμάς, γι' αυτό κατόρθωσαν και έφτιαξαν αυτό το θαύμα του πολιτισμού, των γραμμάτων, της επιστήμης, της δημοκρατίας, των τεχνών και της τεχνολογίας.

Δε στερούνταν πατριωτισμού. Κάθε άλλο μάλιστα.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι (αλλά και οι υπόλοιποι Έλληνες) θεωρούσαν αυτονόητο το καθήκον τους να αγωνιστούν μέχρι θανάτου για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. 
Η φυγομαχία δε νοούνταν καν. 
Ο ίδιος ο Θουκυδίδης, μάλιστα, είχε συμμετάσχει στον πόλεμο τον οποίον κατέγραψε και ως στρατηγός σε κάποια μάχη.
Κι όμως και ο ίδιος και οι υπόλοιποι Αθηναίοι θεώρησαν αυτονόητο το δικαίωμα στην αλήθεια. Στην ιστορική αλήθεια. Γι' αυτό και δεν έκαψαν το ιστορικό πόνημά του, παρότι τους έθιγε σε πολλά σημεία για τα πεπραγμένα τους.
Το διέσωσαν, έχοντας συναίσθηση της σπουδαιότητας της αλήθειας.

Το ίδιο και με το έργο του Ξενοφώντα, ο οποίος επίσης, αν και ολιγαρχικός και φιλολάκωνας, δε δίσταζε να καταγράφει λεπτομερώς κάθε πτυχή των γεγονότων, είτε του άρεσαν είτε δεν του άρεσαν. Είτε ικανοποιούσαν τις ιδεολογικές του καταβολές είτε όχι.
Φανταστείτε τι τερατώδεις "αλήθειες" θα ξέραμε σήμερα, αν στη θέση των Θουκυδίδη και Ξενοφώντα ήταν οι σημερινοί συγγραφείς!







Εμείς, όμως, απλώς καφρίζουμε, ανάλογα με τις ιδεοληψίες μας, την αμάθειά μας, τη μονομέρειά μας, τον φανατισμό μας ή τα συμφέροντα που εξυπηρετούμε.
Έτσι, εμείς τον Θουκυδίδη θα τον καίγαμε στην πυρά γιατί έγραψε την αλήθεια.
Και θα επιτρέπαμε μόνο στους Πλεύρηδες και στις Ρεπούσηδες να βιάζουν την Ιστορία κατά το δοκούν και το συμφέρον.
Οι μεν θεωρώντας αληθές το εθνικόν και οι δε θεωρώντας αληθές το αντεθνικόν.
(κι ο Σολωμός, που πρότεινε να θεωρούμε εθνικόν το αληθές, να τραβάει τα μαλλιά του και με τους δυο) 
Οι μεν καταγράφοντας μόνο τα ανδραγαθήματα των Ελλήνων και τα εγκλήματα των αλλοεθνών, αποσιωπώντας αυτά των Ελλήνων εις βάρος άλλων και οι δε αποσιωπώντας τα δίκαια των Ελλήνων, υποβιβάζοντας συστηματικά τα ανδραγαθήματά τους και προβάλλοντας μόνο τα εγκληματα των Ελλήνων εις βάρος άλλων.
Οι μεν πατριδοκάπηλοι, οι δε πατριδομάχοι.

Εμείς δεν έχουμε πια Θουκυδίδη.
Εμείς έχουμε Θουκυ-δήμου.
Αυτή είναι η κατάντια μας.



πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου