Η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η εξελισσόμενη δημιουργία μιας παγκόσμιας αγοράς (κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας), δεν είναι συνωμοσιολογία, είναι πραγματικότητα. Μάλιστα δεν ξεκίνησε στις μέρες μας, αλλά έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Είναι φυσικό και καθόλου συνωμοσιολογικό πως στη νέα αυτή κατάσταση κάποιοι (κράτη και οικονομικοί παράγοντες) θα θελήσουν να κυριαρχήσουν. Θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν τη νέα κατάσταση και να κερδίσουν από αυτήν. Αυτό είναι απόλυτα αναμενόμενο και «φυσιολογικό», όποια μέσα (θεμιτά ή αθέμιτα) και αν χρησιμοποιηθούν και δεν είναι καθόλου συνωμοσιολογικό.
Τα δικά μου ερωτήματα όμως είναι:
1) Τι ρόλο θα έχουν στη νέα πραγματικότητα τα μέχρι τώρα εθνικά κράτη και οι λαοί τους;
2) Ποια θα είναι η τύχη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μέσα στα όρια μιας διάτρητης κρατικής οντότητας, όταν οι κυριότερες κυβερνητικές αποφάσεις θα εξαρτώνται ή και στην ουσία θα λαμβάνονται από υπερεθνικές οντότητες;
3) Θα πάμε προς μια συγκεντρωτική παγκόσμια διακυβέρνηση, κάτι σαν αυτό που γίνεται στην Ευρωζώνη ή θα πάμε προς πιο αποκεντρωμένες ή κοινοτικές μορφές;
4) Τι θέση θα έχει στη νέα πραγματικότητα ο άνθρωπος, όχι ως ένα απλό καταναλωτικό όν, αλλά ως προσωπικότητα που αναζητεί ολοκλήρωση μέσα στη νέα πραγματικότητα;
Σε αυτά τα ερωτήματα, κανένα, μέχρι στιγμής κόμμα (ελληνικό ή ξένο), δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις. Όλα τα κόμματα στροβιλίζονται μέσα στη νέα πραγματικότητα και προς το παρόν εξακολουθούν να λανσάρουν (όχι με πάθος είναι αλήθεια) απολιθωμένες ιδεολογίες μιας άλλης πραγματικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου