Ντροπή, κατάντια, αηδία, αίσχος, απορία και όποια άλλη λέξη θέλετε, προσθέστε τη όσον αφορά την κατάσταση των φυλακών Κορυδαλλού όπως την είδαμε χθες βράδυ στην "Αυτοψία" αλλά και του συνόλου των κατ'ευφημισμό σωφρονιστικών καταστημάτων που βρίσκονται στον αφρό της επικαιρότητας το τελευταίο διάστημα.
του Στρατή Μαζίδη
Στον αφρό από αυτή τη σκοπιά, διότι από την άλλη, αυτή του σωφρονισμού βρίσκονται πιο κάτω και από τον πάτο.
Δεν είμαι άγιος, ούτε ισχυρίζομαι πως όσοι βρίσκονται στη φυλακή είναι μπουμπούκια. Πολλοί έχουν αρπάξει, έχουν χτυπήσει, έχουν σκοτώσει, έχουν βιάσει. Αντίστοιχα όμως την πόρτα της φυλακής διαβαίνουν και άνθρωποι για άλλου είδους υποθέσεις και όχι για παραβατική συμπεριφορά που συνιστά απειλή για την κοινωνία.
Αναρωτιέμαι όμως, τι κερδίζουμε κλείνοντάς τους σε κολαστήρια; Μάλλον να τους εξαγριώσουμε περισσότερο και όταν βγουν - διότι όλοι πάντα βγαίνουν - να εμφανίσουν ένα ακόμη χειρότερο πρόσωπο. Συγγνώμη για την υπερβολή αλλά καλύτερα να εκτελέσεις κάποιον παρά να τον στείλεις στη φυλακή αν θες να προστατεύσεις την κοινωνία.
Τι σχέση έχει ο σοφρωνισμός με όσα ακούμε και βλέπουμε το τελευταίο διάστημα;
Είναι αυτό που βλέπουμε στη φωτογραφία εικόνα νοσοκομείου; Να έχει ο άλλος σάρκωμα Kaposi και απλά να είναι πεταμένος; Να μην παίρνει φάρμακα; Να μην τον παρακολουθεί κανένας ογκολόγος; Ή ο άλλος να είναι κουκουλωμένος περιμένοντας κι αυτός το θάνατο από την επάρατο την ώρα που επάνω του περπατούν κατσαρίδες;
Στο ίδιο δωμάτιο φυματικοί, φορείς του HIV, καρκινοπαθείς... Αχταρμάς. Αναρωτιέμαι πόσο εύκολα μπορούν να ξεσπάσουν επιδημίες μέσα στις φυλακές οι οποίες φυσικά δε θα περιοριστούν μόνο σε αυτές.
Ακόμη κι η κόλαση φαντάζει ενδεχομένως πολύ καλύτερη μπροστά σε αυτό το αποτρόπαιο θέαμα.
Υποτίθεται πως ο φυλακισμένος θα έπρεπε από την ώρα που εισέρχεται στη φυλακή, να ξεκινά αμέσως και όλη αυτή η διαδικασία που περιέχεται στη λέξη "σωφρονισμός".
Θα ήταν άσχημο να μπορούν οι έγκλειστοι να μάθουν μια ξένη γλώσσα;
Να τελειώσουν το σχολείο όσοι δεν το πέτυχαν ή να μάθουν μια τέχνη όσοι δε γνωρίζουν;
Να έχουν μια βιβλιοθήκη;
Να υπάρχουν αθλητικοί χώροι;
Να λειτουργούν σοβαρές ομάδες με κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους;
Δυστυχώς όμως αυτοί οι άνθρωποι για την ελληνική πολιτεία απλά δεν υπάρχουν και εκτιμάται πως το θέμα θα λυθεί με το να αμολύσει αρκετούς έξω ώστε να αποσυμφορήσει τις φυλακές και λογικά να τους ξανασυλλάβει λίγο παρακάτω.
Φυσικά, κάτω από αυτές τις συνθήκες της εγκατάλειψης, κι οι εργαζόμενοι στα σωφρονιστικά καταστήματα μετατρέπονται σε αγρίμια όπως αυτά που αποτέλειωσαν έναν κρατούμενο ο οποίος πρώτα με τη σειρά του κάκιστα σκότωσε ένα συνάδερφό τους.
Θα μου πείτε, εδώ έχουν παρατήσει τα σχολεία και τα νοσοκομεία, με τις φυλακές θα ασχοληθούν;
Όμως το ερώτημα παραμένει. Τι θέλουμε τελικά για κάποιον που μπαίνει στη φυλακή; Να σωθεί ή χαθεί εντελώς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου